Skip to main content

With my maid (part 1)

 என்னோட பெயர் ஆனந்த் லாக்டவுன் போட்டதால சலூன் இல்லாம நான் முடி வெட்டவே இல்ல ஒரு வருடத்துக்கு மேல முடி வெட்டாததால என் முடி இடுப்பு வரைக்கும் வந்துருச்சு எங்க அம்மா அக்கா அப்ரம் எங்க வீட்டுல வேலை செய்யும் வேலக்காரம்மா தேவி எல்லாரும் சேர்ந்து பொண்ணு மாதிரி இருக்க பேசாம உன் அக்கா புடவை, தாவணி, சுடிதார், நைட்டி எல்லாம் நெறய இருக்கு அத டெய்லி போட்டுக்கோ டா செம்மயா இருப்ப , இவ்லோ முடியோடே பாண்ட் ஷர்ட் ல பாக்க நல்லாவே இல்லனு சொல்லி கலாய்பாங்க ,நான் கோவபட்டு திட்டுவென், ஒரு நாள் அம்மாவும் அக்காவும் எங்க சித்தி ஊருக்கு போனாங்க அங்க கொரோனா தாக்கம் அதிகமா இருக்குனு சொல்லி முழு ஊரடங்கு போட்டுட்டாங்க அதுனால அம்மாவும் அக்காவும் வீட்டுக்கு இப்போதைக்கு வர முடியாது டா வேலைக்காரி தேவிய உன்ன பாத்துக்க வர சொல்லி இருக்கேன் பத்தரமா இரு டானு ஃபோன் பண்ணி சொன்னாங்க , தேவி டெய்லி வருவாங்க சமைபாங்க, வீடு பெருக்குவாங்க ஆனா துணி மட்டும் வாஷிங் மிசென் இருக்கனாள நானே துவைசுப்பேன் இப்படியே நாட்கள் போச்சு , ஒரு நாள் வாஷிங் மெசின் ரிபைர் ஆகிடுச்சு செரி நெறய துணி இருக்கே துவைகாட்டி கூட டெய்லி ஒன்னு போட்டுக்கலாம்னு விட்டுடேன், இப்படியே ஒரு மாதம் போனது, ஒரு நாள் காலைல எழுந்து குளிச்சுட்டு எந்த ட்ரெஸ் போடலாம்னு பாத்தா எல்லாம் அழுக்கு வெரும் துண்டொடயும் இருக்க முடியாது வெற வழி இல்லாம அக்கா ரூம்க்கு போனேன் பொண்ணுங்க போட்ற பாண்ட் ஷர்ட் இருக்கான்னு பார்த்தேன் இல்ல எல்லாம் புடவை ,பாவாடை தாவணி, சுடிதார் ,நைட்டி மட்டுமே நிறைய இருந்துச்சு சரி புடவை, தாவணி ,சுடிதார்க்கு நைட்டியே பரவால்லன்னு சொல்லி ஒரு பின்க் கலர் நைட்டிய எடுத்துப் போட்டுக்கிட்டேன் தேவி அம்மாக்கு போன் பண்ணி இன்னைக்கு வீட்டில வேலை ஒன்னும் இல்ல வரவேணாம்னு சொல்லிட்டேன், நைட்டிய போட்டுட்டு ரூம விட்டு வெளிய வந்து பாத்தா



 ஒரு அதிர்ச்சி தேவி அம்மா நின்னுட்டு இருந்தாங்க என்ன நைட்டியோட பாத்துட்டாங்க , என்ன பார்த்து சிரிச்சுகிட்டே என்ன தம்பி இது கோலம் என்று கேட்டாங்க நான் ஒன்னும் இல்ல தேவியம்மா மிஷின் ரிப்பேர் ஆகி ரொம்ப நாள் ஆனதாள டிரஸ் எதுவுமில்லை சரி வேற வழியே இல்லை ன்னு சொல்லிட்டு அக்கா கப்போர்டில் போயி தேடி பார்த்தேன் எல்லாம் பாவாடை தாவணி புடவை இருந்துச்சு சரி அந்த துணி கி இதுவே பரவாயில்ல ன்னு சொல்லிட்டு என் நைட்டி போட்டுக்கிட்டேன் அப்படின்னு சொன்னேன், 


தொடரும்.....


Comments

Post a Comment

Popular posts from this blog

Ramesh to Ramya ( END )

 பிறகு அடுத்த நாள் காலை இருவரும் சகஜம் போல் பேசிக் கொண்டுஇருந்தோம் அப்போ நான் சொன்னேன் இனிமே நமக்குள்ள எந்த சண்டையும் நடக்காது உனக்கு புடிச்ச படி நான் கடைசி வரைக்கும் இருப்பேன் அப்படின்னு உடனே பிரியா சொன்னா சரிடா ஆனா ஒரு கண்டிஷன். என்னடி ? நம்ம நிச்சயதார்த்தத்திற்கும் கல்யாணத்திற்கும் ஏன் முதலிரவுக்கும் கூட நம்ம ரெண்டு பேரும் புடவையில் தான் இருக்கணும், முக்கியமா நம்ம கல்யாணத்த அன்றைக்கு நம்ம ரெண்டு பேரும் மணப்பெண் அலங்காரத்தில் தான் இருக்கணும் அப்படின்னு சொல்ல எனக்கு உள்ளுக்குள்ள ஆயிரம் சொந்தக்காரங்க வருவாங்க அவங்க எல்லாம் என்ன பாத்து என்ன நினைக்க போறாங்க என்ற கவலை இருந்தாலும் ஏற்கனவே கிராமத்தில் இருக்கவங்களும் என் கூட படிச்சவங்க என் சொந்தக்காரங்க எல்லாம் என்ன பொண்ணா வாழ ஆசைப்படுகிறேன் என்று தான் நினைச்சுட்டு இருக்காங்க பிரியா சைடு சொந்தக்காரங்க யாருமே இல்ல என்னுடைய எதிர்காலமே பிரியாதா அப்படின்னு முடிவு பண்ணதுக்கு அப்புறம் அவளுக்காக என்ன செஞ்சா என்ன அப்படின்னு தோணுச்சு உடனே நான் ஒத்துக்கிட்டேன் . இதைக் கேட்ட அம்மா அண்ணி அப்பா அண்ணன் எல்லோருக்கும் ரொம்ப சந்தோஷம். பிறகு நிச்சயதார்த்த...
20 comments
Read more

Saree Love (Final part)

 ‌அவர்கள் ரூமை விட்டு வெளியே சென்றவுடன் மதன் தன்னை கண்ணாடியில் கவனிக்கத் தொடங்கினான். இடுப்பு வரை நீளமாக பின்னப்பட்டிருந்த தன் கூந்தல் தன்னை நீ ஒரு பெண் என்று வாசனையால் உணர்த்தும் மல்லிகை பூ தன் கூந்தல் முழுக்க அலங்கரிக்கப்பட்டதையும் கவனித்தான். தன் தலையை அசைக்கும் போத்தெல்லம் அங்கும் இங்குமாய் அழகாக ஆடும் தனது ஜிமிக்கி புடவை முந்தானையையும் புடவை மடிப்பையும் சரி பார்க்கும் போது சத்தமிடும் வளையல்கள் ஒரு அடி முன்ன பின்ன நடந்தாலே ஜல் ஜல் என்று ஊரையே கூட்டும் கொலுசின் ஓசை. அனைத்தையும் தன்னை அறியாமலே அனுபவித்துக் கொண்டிருக்கும் போது கலா உள்ளே வந்தால் தன் மகனின் இந்த மணப்பெண் தோற்றத்தை பார்த்து அதிர்ச்சியில் கண்களில் ஆனந்த கண்ணீருடன் அவனை கட்டி அணைத்தால். என்னுடைய பொண்ணு இன்னைக்கு மணப்பெண் ஆகிட்டா அப்படின்னு சொல்லி சிரிக்க மதனுக்கும் வெட்கம். அப்படியே மாப்பிள்ளை பார்க்க பெண் வீட்டார்கள் வந்தால் மணப்பெண்ணை தோளில் கை வைத்தபடியே மணப்பெண் தோழிகள் அறையை விட்டு வெளியே கூட்டி வருவது போல் தன் மகனை மணப்பெண் அலங்காரத்தில் அறையை விட்டு வெளியே வெட்கத்துடன் கூட்டிக்கொண்டு வந்தால் பின்பு அவனை மேஜையில...
33 comments
Read more

Arjun's life Part - 1

The Seeds of Change In the quiet lanes of a small Tamil village, nestled between the gentle curve of a river and rows of lush, green paddy fields, lived a boy named Arjun. At 13, he was of average height, with a face that still held the softness of childhood. His eyes sparkled with a curiosity that was sometimes mistaken for mischief, and his hair—still short and unruly—was a source of teasing from his mother, Vani, and his older sister, Priya. "Arjun, why don’t you let your hair grow long like the other boys in the village?" Vani had asked one evening, her voice gentle as she ran her fingers through her son's short curls. "I don't know, amma," Arjun replied, looking into the mirror with a frown. He had always felt indifferent about his hair, seeing it as something he simply had to maintain. But something about the way his mother spoke—so tenderly, as if it were the most natural thing—made him think differently. "Long hair is beautiful," Priya said...
Post a Comment
Read more